Bez­po­śred­nie po­łą­cze­nie (z Wro­cła­wia do Ber­li­na można do­je­chać teraz z prze­siad­ką w Po­zna­niu – red.) mię­dzy tymi mia­sta­mi funk­cjo­no­wa­ło do­kład­nie przez 168 lat. Pierw­sze kon­cep­cje uru­cho­mie­nia ta­kiej linii po­ja­wi­ły się jesz­cze w 1830 roku, ale przez spory sa­mo­rzą­dow­ców, któ­rzy lob­bo­wa­li do po­pro­wa­dze­nia linii przez ich te­re­ny, do­pie­ro kil­ka­na­ście lat póź­niej udało się zre­ali­zo­wać pro­jekt. W 1843 roku po­wsta­ło To­wa­rzy­stwo Kolei Dol­no­ślą­sko-Mar­chij­skiej, w tym samym roku roz­po­czę­ło się kła­dze­nie torów do Le­gni­cy. Całą linię – 359 ki­lo­me­trów z Ber­li­na do Wro­cła­wia - od­da­no do użyt­ku do­kład­nie 1 wrze­śnia 1846 roku.
Na po­cząt­ku po­dróż zaj­mo­wa­ła nawet kil­ka­na­ście go­dzin, co i tak było spo­rym osią­gnię­ciem. Ale już w la­tach trzy­dzie­stych po­dróż „La­ta­ją­cym Ślą­za­kiem” z Wro­cła­wia do Ber­li­na trwa­ła dwie i pół go­dzi­ny. Jak wiemy ze słów Beaty Cze­me­raj­dy z PKP In­ter­ci­ty, dzi­siaj na po­ko­na­nie tej trasy ko­le­ją po­trze­bo­wa­li­śmy około sze­ściu go­dzin.

Znamiennym przykładem losów stacji kolejowej Lubsko, jest zdarzenie sprzed lat: autor tego tekstu, będąc na zawodach żużlowych w Zielonej Górze, zupełnym przypadkiem usłyszał rozmowę zbieracza złomu (wynoszącego puszki po napojach ze stadionu) z menelikami zbierającymi puste butelki - "przestańcie zbierać to szkło, jedźcie na tory do Lubska, tam wszyscy kradną!". (...) Poznikały też szyny na całych kilometrach szlaku do Gubinka, ale tego nie zrobili już miejscowi złodzieje, tylko zorganizowana szajka, która musiała w taką akcję najpierw zainwestować, spore środki. Opłaciło się! Co dziś widać dokładnie w lasach Mierkowem a Gębicami Gubińskimi!