W Polsce transport zbiorowy uległ marginalizacji po 1989 roku. Polska nie posiada jako kraj jakiegokolwiek dokumentu sporzadzonego przez władze precyzującego problemy i planowaną politykę wobec transportu zbiorowego. W polskiej polityce transport zbiorowy nie jest planowany jako jedna spojna calość, lecz jest rozbity między szereg departamentów. Jest to zupełnie odmiennie niż np. w Holandii, gdzie działalnosć ministerstwa organizacyjnie rozbita była dekadę temu na 3 gałęzie, a nie na kilkanaście.

W Polsce brak jest nawet rządowej komórki zawiadujacej transportem zbiorowym jako systemem. Nie istnieje wspólna informacja ogólnokrajowa na temat połączeń wszystkich przewoźników  transportu zbiorowego w kraju, a taka fukcjonuje od blisko dekady w Czechach. Podobne organizacje istnieją w większości krajów Europy Zachodniej, a pionierem w ich tworzeniu prawie 40 lat temu była Szwecja.

Nawet w niektórych krajach socjaldemokratycznych pożegnano monopole państwowe na kolejach i w systemach autobusowych. Już dekadę temu aż 95 % całości usług transportu publicznego w Szwecji zlecanych  było poprzez mechanizm przetargów. W Szwecji już 30 lat temu metodą przetargów na obsługę linii kolei pasażerskich wprowadzono na rynek prywatną konkurencję. W ciągu dekady od 1989 roku redukcja kosztów w skali kraju wynosiła 25 %, a lokalnie nawet 40 %. Wskaźnik pokrycia kosztów wpływami z biletów wzrósł po wprowadzeniu przetargów o 25 %. W latach 1998-2007 liczba pasażerokilometrów wykonanych przez pasażerów w tamtejszym transporcie zbiorowym wzrosła o 61 %.

W Polsce praktyka rządzących zlikwidowała lata temu wolną konkurencję między pociągami Interregio a firmą Intercity, która spowodowała spadek cen na części tras gdzie taka konkurencja sprawnie funkcjonowała. Brak jest w ogóle debaty świata polityki ze światem nauki, całkowicie brak jest specjalistów z dziedziny ekonomiki transportu, nie istnieją niezależne placówki naukowe. Brak jest w Polsce niezależnej nauki ekonomicznej w tej dziedzinie. Proces tworzenia nauki, prawa i polityki zdominowany jest przez grupy nacisku, osób z zewnątrz nie dopuszcza się.

Literatura:

Bertil Hylén "Intermodalny transport publiczny ze Szwecji", Zielone Swiatło, NR 17/ 2009