Podkreślam, że jako ekonomista transportu uważam że na rynku lotnisk pasażerskich woj. wielkopolskiego potrzeba jest konkurencja- obecnie jest w tym regionie tylko jeden port lotniczy, podczas gdy w woj. mazowieckim działają 3 takie porty. 

Obecnie działa tylko jedno lotnisko pasażerskie w tym regionie. To jest zbyt mało, przez co samoloty biznesowe czy sportowe muszą ponosić wysokie koszty lądowań na lotnisku które ma pozycję niemalże monopolistyczną.

 

Niewielki, sezonowy port lotniczy pasażerski mógłby już niedługo zacząć funkcjonować w Nowym Tomyślu. Infrastruktura już istnieje i jest zarządzana przez Aeroklub Poznański, ale są pewne braki.

Lotnisko w pobliskim Kąkolewie ma niewyremontowany obecnie pas startowy- asfaltobeton, o wymiarach 2250 × 30 m. Jest to infrastruktura wystarczająca aby obsługiwać z tego lotniska samoloty general aviation, loty biznesowe, rozkładowe loty pasażerskie, a takie plany już miały miejsce. Typ samolotu używany dla połączeń pasażerskich z lotniska z tak wąskim pasem startowym to Saab 340. Takie samoloty posiada między innymi polski przewoźnik Sprintair S.A.

Dawny budynek koszarowy w trakcie przebudowy

Wnoszę ponownie aby uruchomiono dotowane loty z Nowego Tomyśla do Warszawya w sezonie letnim, co najmniej 2 razy w tygodniu, w poniedziałki rano (albo w niedziele wieczorem) i w piątki wieczorem. Czas przelotu na trasie Nowy Tomyśl- Warsawa wynosiłby około 1 godziny. Loty byłyby dotowane przez władze samorządowe (miejskie i wojewódzkie), jak w przypadku połączenia Zielona Góra- Warszawa które także jest dotowane ze środków publicznych no. miasta Zielona góra mimo że lotnisjko nie znajduje sie na terenie tej gminy czy miasta. 

Kwotę rocznej dotacji szacuję na 2-3 miliony PLN. Rozpisanoby przetarg na obsługę takich połączeń przez przewoźników prywatnych.

Wnoszę petycję także o to aby możliwie szybko poszerzono pas startowy do przykładowej szerokości 45 metrów co umożliwi bardziej bezpieczną obsługę połączeń lotniczych oraz umożliwi przyjmowanie większych i bardziej ekonomicznych typów samolotów pasażerskich- np. airbusów i boeingów. Spowoduje to spadek cen biletów, wzrost liczby pasażerów i wzrost rentowności połączeń lotniczych rozkładowych do Nowego Tomyśla a także spowoduje zmniejszenie dotacji do utrzymania połączeń lotniczych jak i utrzymania samego lotniska.

Wnoszę także o przystosowanie obecnych budynków administracyjnych portu- w postaci budynku pokoszarowego do odprawy 33 pasażerów w przylocie i odlocie. Dla początkowo niewielkiej liczby pasażerów nie ma potrzeby budowy terminalu pasażerskiego. Wystarczą istniejące już obiekty i budowle.

Powojskowe lotnisko Kakolewo nieopodal Państwa miasta już istnieje, ale:
- nie ma na nim zbyt wielu pomocy nawigacyjnych. Proponuję wyposażenie portu w terminal pasażerski zdolny do obsługi 33 pasażerów jednorazowo w odlocie, wieżę dla kontrolerów lotów (modułową zbudowaną z kontenertów, na wzór wieży tymczasowej w porcie lotn. Modlin), agregat GPU, stację paliwa lotniczego, NDB lub ILS ew. system GPS.
- pas startowy jest niewygodnie wąski, należy go poszerzyć o kilkanaście metrów aby mogły się odbywac loty pasażerskie rozkładowe dla boeingów i airbusów. Powienien być poszerzony o 15- 30 metrów. Proponuję pas startowy o szerokości najlepiej 45- 60 metrów.
- brak jest połączeń pasażerskich które sa ekonomicznie możliwe. Połączenia miałyby charakter turystyczny, odbywałyby się tylko latem.

Porty lotnicze z powodzeniem funkcjonują w 27- tysięcznym Szczytnie (Port Lotniczy Szymany), w 4-tysięcznym Babimoście i w 23- tysięcznym Goleniowie.



Opis wg Polot.net- opr. Karol Placha- Hetman

Lotnisko Kąkolewo to typowe lotnisku okresu zimnej wojny, które powstało po wybuchu wojny w Korei. Obecnie trudno jest określić rok powstania lotniska. Czas ten szacuje się na 1955r.-1957r. Lotnisko zostało zbudowane jako typowe dla użytku lotnictwa myśliwskiego. Od razu zostało przeznaczone na funkcje zapasowego lotniska dla 62 PLM z Krzesin. Dojazd do lotniska zapewniała asfaltowa droga z samego Grodziska Wielkopolskiego. Do samej wsi Kąkolewo droga była brukowana. Trzeba przyznać, iż lokalizacja, jako lotniska wojskowego jest bardzo dobra. Pod obiekt przeznaczono użytki rolne i część lasów. Od strony południowej, pas szerokości 100 m obsadzono drzewami. Na polu wzlotów zbudowano utwardzoną DS, o nawierzchni betonowej. Pierwotnie miała ona wymiary 2 000 m x 30 m. Po wprowadzeniu na wyposażenie Polskiego Lotnictwa Wojskowego myśliwców MiG-21 droga startowa została wydłużona o 250 m, w kierunku zachodnim i cały okres miała wymiary 2 250 m x 30 m. Po północnej stronie pola wzlotów umieszczono główną drogę kołowania z trzema łącznikami. Zbudowano także PPS; zachodnią i wschodnią. Co pewien czas (6-9 lat) remontowano nawierzchnię DS i DK. Ostatnie remonty wykonano kładąc nawierzchnię asfaltową.

Niemal cały czas, na lotnisku był rozwinięty punk LSR, a na kierunku wschodnim radiolatarnia bliższa (około 1 000 m) i dalsza (około 5 000 m, już w samym Grodzisku Wielkopolskim). Oba kierunki podejścia do lądowania wspierały reflektory APM. Do oświetlenia DS i DK używano rozwijanych zestawów Łucz.

Zaplecze lotniska zlokalizowano w lesie, pomiędzy centrum miejscowości Kąkolewo, a polem wzlotów. Tutaj w 60-latach zbudowano dwukondygnacyjny koszarowiec, który zajmowali żołnierze. Po przebazowaniu 62 Pułku, w koszarowcu byli zakwaterowani piloci. Żołnierze służby zasadniczej mieszkali w namiotach. Oficerowie mieszkali na prywatnych stacjach. Być może, wojsko wynajmowało całe domy mieszkalne dla kadry oficerskiej. Kiedy na lotnisku nie bazował 62 Pułk koszarowiec zajmowali żołnierze obsługi lotniska. W koszarowcu, na parterze była kuchnia, stołówka, sanitariaty, wartownia, pokój dowódcy i szefa, dyżurka, kancelaria. Na I piętrze; toalety i łazienki, magazyn broni, magazyn szefa kompani, pokój dla kadry od środków technicznych (radary), sale żołnierskie świetlica.

Budynek, który podczas przebazowania 62 Pułku służył jako stołówka i kasyno. Zwykle stał pusty. 1974r. Zdjęcie Wojciech Zieliński

Podczas przebazowania dyżurkę zajmował oficer dyżurny z pomocnikiem. Normalnie żołnierz dyżurny z pomocnikiem i telefonista. Połączenie z obiektami za centralki telefonicznej. Na obiektach telefony polowe. APM również miały telefony polowe. Na lotniskach na odpowiednich stanowiskach dla APM były umiejscowione studzienki do podłączania telefonów polowych. Po przyjeździe na stanowisko żołnierz meldował przez telefon o gotowości do świecenia.APM 90. Lotnisko Kąkolewo 1974r. Zdjęcie Wojciech Zieliński

Był także ogrodzony park samochodowy, ale bez stałych garaży lub wiat. Wszystkie samochody stały pod chmurką. Przez cały okres funkcjonowania lotniska, stałą służbę pełniło tutaj 30-35 żołnierzy. Głównie żołnierze służby zasadniczej. Wyjazdy do Kąkolewa dla żołnierzy służby zasadniczej były na okres dwóch miesięcy. Bez przepustek i mundurów wyjściowych. Żołnierze zawodowi wyjeżdżali do Kąkolewa na okres jednego miesiąca. Podobnie było na innych lotniskach zapasowych pozostałych pułków. Z rozrywek w wolnym czasie bywało objazdowe kino, telewizor w świetlicy, szachy, warcaby i lewizny na wiejskiej zabawie.

Pomimo, iż lotnisko było zapasowym dla 62 PLM, zabezpieczało także działanie innych jednostek lotniczych, między innymi dla Wrocławia i Sochaczewa.

Około 1995r. Wojsko Polskie przestało wykorzystywać lotnisko i stopniowo się z niego wycofywało. W nowym wieku, na polu wzlotów urządzono pola uprawne. W ostatnich latach lotnisko stało się miejscem mniej lub bardziej legalnych wyścigów samochodowych i motocyklowych. W 2008r., podczas jednej z takich imprez doszło do tragedii. W wypadku na miejscu zginęli dwaj motocykliści". (wg polot.net)