w sprawie CPK: Komunikat po posiedzeniu Rady Ministrów

Warszawa, 26 kwietnia 2018 r.

 

 

RADA MINISTRÓW


 (..)

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o Centralnym Porcie Komunikacyjnym, przedłożony przez ministra infrastruktury.

Projekt ustawy umożliwi powstanie Centralnego Portu Komunikacyjnego (CPK) oraz towarzyszących mu inwestycji tworzących spójny system transportowy.

Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów z listopada 2017 r., CPK ma powstać w Stanisławowie w gminie Baranów koło Grodziska Mazowieckiego. Budowa nowego obiektu jest konieczna, aby zastąpić warszawskie Lotnisko Chopina, które nie może pełnić funkcji dużego portu przesiadkowego. Przepustowość lotniska w Warszawie jest na wyczerpaniu w związku z dynamicznie rosnącym ruchem lotniczym w regionie (w 2017 r.
z lotniska skorzystało 15,72 mln pasażerów, o 22 proc. więcej niż w 2016 r.).

Nowe lotnisko, usytuowane między Łodzią a Warszawą, ma być jednym z największych przesiadkowych portów lotniczych w Europie. Po pierwszym etapie budowy ma obsługiwać do 45 mln pasażerów rocznie, a docelowo nawet ok. 100 mln. Lotnisko ma powstać na ok. 3000 ha gruntów. Do końca 2019 r. mają trwać prace przygotowawcze, a sam port ma być budowany przez kolejne 8 lat, czyli do końca 2027 r.

Nowy międzykontynentalny port lotniczy ma powstać niedaleko jednej z głównych tras wylotowych ze stolicy – przy autostradzie A2 i w pobliżu jednej z ważniejszych i bardziej uczęszczanych tras kolejowych łączących Warszawę i Łódź. Lotnisko będzie oddalone od stolicy o ok. 40 kilometrów. Dzięki rozbudowie sieci kolejowej między Warszawą i Łodzią będzie to najlepiej skomunikowany obszar w Polsce.

Centralny Port Komunikacyjny ma funkcjonować jako węzeł przesiadkowy oparty na zintegrowanych ze sobą węzłach: lotniczym i kolejowym, spójnych z układem sieci drogowej. Ma to być rentowny, innowacyjny węzeł transportowy, który wprowadzi nas do pierwszej dziesiątki najlepszych portów lotniczych świata, doprowadzi do intensywnego rozwoju pasażerskiego transportu kolejowego, stanowiącego atrakcyjną alternatywę dla transportu drogowego oraz zapewni trwałą integrację aglomeracji warszawskiej i łódzkiej.

Realizacja CPK zakłada przemodelowanie kierunków polityki transportowej Polski i oparcie jej o system tzw. piasty i szprychy (Hub&Spoke), w którym centralną rolę odgrywa CPK, stanowiący punkt odniesienia do rozwoju pozostałych zasadniczych inwestycji transportowych (drogowych, kolejowych oraz lotniczych).

Zgodnie z propozycją, projekt obejmuje m.in:

·         określenie zasad i warunków przygotowania, finansowania i realizacji CPK oraz infrastruktury towarzyszącej, w tym zasad i warunków rezerwacji terenu, wydania decyzji lokalizacyjnej oraz nabywania nieruchomości w drodze dobrowolnych negocjacji, a także organów właściwych w tych sprawach;

·         określenie kwestii ustrojowych, tj. umocowania pełnomocnika rządu ds. CPK oraz ustroju korporacyjnego spółek realizujących inwestycje;

·         wprowadzenie integracji procesów zarządczych w ramach szerokiego katalogu inwestycji objętych ustawą;

·         wprowadzenie etapu przygotowania oraz rezerwacji obszaru inwestycji, zapewniającego środki prawne niezbędne dla zabezpieczenia prawidłowego toku realizacji inwestycji, w tym przeprowadzenia kompleksowych badań terenowych.

Zaproponowano ustawowe umocowanie pełnomocnika rządu do spraw Centralnego Portu Komunikacyjnego dla Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnikiem jest sekretarz albo podsekretarz stanu w ministerstwie obsługującym ministra zajmującego się sprawami transportu. Pełnomocnika powołuje i odwołuje premier.

Projekt przesądza, że zarówno główna inwestycja, jak i inwestycje towarzyszące są celami publicznymi i inwestycjami celu publicznego w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami oraz przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Lista inwestycji towarzyszących ma zostać określona w rozporządzeniu Rady Ministrów. Ustalając tę listę rząd będzie brał pod uwagę znaczenie danego przedsięwzięcia dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania CPK, rozwoju krajowego systemu transportowego i przesyłowego, jak również rozwoju i integracji przylegających do CPK aglomeracji.

Projekt ustawy poddano konsultacjom z samorządami lokalnymi oraz mieszkańcami terenów objętych planowaną inwestycją. W wyniku zgłoszonych uwag wprowadzono przepisy zwiększające możliwości prowadzenia przez mieszkańców dalszej działalności, w tym skrócono czas rezerwacji terenu z 4 do 2 lat oraz umożliwiono przejęcie przez spółkę celową zobowiązań wynikających z realizacji projektów współfinansowanych ze środków publicznych, w tym środków europejskich. Ponadto rozszerzono katalog nieruchomości zamiennych na terytorium całego kraju, w ramach współpracy z Krajowym Ośrodkiem Wsparcia Rolnictwa, Agencją Mienia Wojskowego, Lasami Państwowym oraz Krajowym Zasobem Nieruchomości, co jest szczególnie ważne dla mieszkańców prowadzących działalność rolniczą.

Nieruchomości będą nabywane przez spółkę celową w ramach dobrowolnych negocjacji cenowych, które będą trwały do końca 2019 r. Szacuje się, że w ten sposób zostanie nabyta zdecydowana większość nieruchomości i procedura odszkodowawcza będzie uruchomiona dopiero w ostateczności. W przypadku zakończenia działalności rolniczej, na wniosek pełnomocnika, prezes KRUS będzie zapewniał emerytury specjalne w pełnej lub większej wysokości, również w przypadku braku wymaganego stażu pracy. Proponowane przepisy zagwarantują prawa mieszkańców i najlepsze warunki negocjacyjne ze wszystkich dotychczasowych specustaw.

Zaproponowano, aby ustawa weszła w życie po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

 

***

 

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa, przedłożony przez ministra cyfryzacji.

Projekt ustawy ma umożliwić zbudowanie krajowego systemu cyberbezpieczeństwa, który zapewni niezakłócone świadczenie usług kluczowych z punktu widzenia państwa i gospodarki oraz usług cyfrowych – przez osiągnięcie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa  systemów informacyjnych służących do świadczenia tych usług.

Podjęte działania mają spowodować, że Polska w sposób bardziej skoordynowany będzie przeciwdziałać zagrożeniom płynącym z cyberprzestrzeni.

Przygotowując projekt ustawy brano pod uwagę istniejący system bezpieczeństwa i związane z nim doświadczenia instytucjonalne. Stworzono możliwość uwzględnienia w całości systemu sektora prywatnego i związanego z nim potencjału. W projekcie ustawy określono organizację krajowego systemu cyberbezpieczeństwa (zadania i obowiązki podmiotów do niego wchodzących), sposób sprawowania nadzoru i kontroli przestrzegania przepisów ustawy oraz tryb ustanawiania Strategii Cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej.

Krajowy system cyberbezpieczeństwa będzie obejmował operatorów usług kluczowych (m.in. z sektorów: energetycznego, transportowego, bankowości i infrastruktury rynków finansowych, zaopatrzenia w wodę, zdrowotnego), dostawców usług cyfrowych, zespoły CSIRT poziomu krajowego (Zespoły Reagowania na Incydenty Bezpieczeństwa Komputerowego), sektorowe zespoły cyberbezpieczeństwa, podmioty świadczące usługi z zakresu cyberbezpieczeństwa, organy właściwe do spraw cyberbezpieczeństwa (odpowiedzialne za nadzór nad operatorami usług kluczowych) oraz Pojedynczy Punkt Kontaktowy do spraw cyberbezpieczeństwa (służący komunikacji w ramach współpracy w Unii Europejskiej w tej dziedzinie).

Projekt zawiera zasady wskazywania operatorów usług kluczowych i określa ich obowiązki. Dotyczą one wdrożenia efektywnego systemu zarządzania bezpieczeństwem, obejmującego m.in. zarządzanie ryzykiem, stosowanie skutecznych zabezpieczeń systemów informacyjnych, procedur i mechanizmów zgłaszania oraz postępowania z incydentami czy organizacji struktur na poziomie operatora. Operator usługi kluczowej ma również zapewnić przeprowadzenie co najmniej raz na dwa lata audytu bezpieczeństwa systemów informacyjnych, wykorzystywanych do świadczenia usługi kluczowej. Na poziomie operatorów usług kluczowych powołane zostaną również osoby odpowiedzialne za utrzymywanie kontaktów z podmiotami krajowego systemu cyberbezpieczeństwa.

Do krajowego systemu cyberbezpieczeństwa wejdą podmioty publiczne. Podmiot publiczny będzie zobowiązany do obsługi incydentu (pozostawiono mu jednak swobodę wyboru sposobu realizacji tego obowiązku). Rozwiązanie to uwzględnia istniejące, ale też ciągle rozbudowywane wewnętrzne struktury, odpowiedzialne za cyberbezpieczeństwo w poszczególnych resortach.

Wymaganiami z zakresu cyberbezpieczeństwa zostaną objęci również dostawcy usług cyfrowych (chodzi o internetowe platformy handlowe, usługi przetwarzania w chmurze i wyszukiwarki internetowe). Ze względu na transgraniczny charakter tych usług i międzynarodową specyfikę podmiotów – obowiązki dla dostawców usług cyfrowych zostaną objęte łagodniejszym reżimem regulacyjnym (ustawa odwołuje się tutaj do rozporządzenia wykonawczego Komisji Europejskiej 2018/151).

Jedną z najistotniejszych zmian zawartych w projekcie ustawy jest określenie systemu reagowania na incydenty i włączenie w ten proces wszystkich zainteresowanych podmiotów. Cechą tego systemu będzie kompletność (ustanowienie we wszystkich kluczowych sektorach), transparentność i kompleksowość.

Po pierwsze – ustawa określa zadania CSIRT, które będą odpowiedzialne za przeciwdziałanie zagrożeniom cyberbezpieczeństwa o charakterze ponadsektorowym i transgranicznym, a także koordynację obsługi poważnych, istotnych i krytycznych incydentów. Po drugie – ustawa przewiduje włączenie aspektów cyberbezpieczeństwa do sfery zarządzania państwem. CSIRT będą się wzajemnie informować oraz informować Rządowe Centrum Bezpieczeństwa o incydencie krytycznym, który może spowodować wystąpienie sytuacji kryzysowej dla bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Projekt ustawy wprowadza kilka kategorii incydentów, które są zróżnicowane w zależności od rodzaju podmiotu, który je zgłasza i stopnia ich oddziaływania (progów).

Incydent poważny, zgłaszany przez operatora usług kluczowych, związany będzie z poważnym obniżeniem jakości lub przerwaniem ciągłości świadczenia usługi kluczowej, a z kolei incydent istotny – musi mieć istotny wpływ na świadczenie usługi cyfrowej. Przewidziano również incydenty krytyczne, skutkujące znaczną szkodą dla bezpieczeństwa lub porządku publicznego, interesów gospodarczych i działania instytucji publicznych.

Ponadto, w projekcie ustawy ustanowiono organy właściwe ds. cyberbezpieczeństwa, odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru wobec operatorów usług kluczowych w sektorach wymienionych w dyrektywie 2016/1148/UE.

Przyjęto, że minister właściwy ds. informatyzacji będzie m.in. monitorował wdrażanie Strategii Cyberbezpieczeństwa oraz prowadził wykaz operatorów usług kluczowych i politykę informacyjną dotyczącą krajowego systemu cyberbezpieczeństwa. Ma też realizować obowiązki sprawozdawcze wobec instytucji unijnych. W przyszłości jego zadaniem będzie rozwój systemu teleinformatycznego umożliwiającego zgłaszanie i obsługę incydentów, szacowanie ryzyka i ostrzeganie o zagrożeniach cyberbezpieczeństwa. Minister ma też prowadzić Pojedynczy Punkt Kontaktowy do spraw cyberbezpieczeństwa. Punkt zapewni m.in. odbieranie i przekazywanie zgłoszeń incydentów poważnych oraz istotnych z innych krajów członkowskich UE, a także współpracę z Komisją Europejską.

Jednocześnie wychodząc naprzeciw potrzebie wzmocnienia koordynacji działań i wymiany informacji między instytucjami odpowiedzialnymi za cyberbezpieczeństwo w sferach: cywilnej, wojskowej, sektorów usług kluczowych oraz instytucji odpowiedzialnych za zwalczanie cyberprzestępczości – założono powołanie pełnomocnika rządu ds. cyberbezpieczeństwa (będzie powoływany i odwoływany przez premiera, ma podlegać Radzie Ministrów) oraz Kolegium ds. cyberbezpieczeństwa (przewodniczącym ma być premier).

Nowe przepisy mają obowiązywać po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw (do 9 listopada 2018 r. zostaną wydane decyzje administracyjne o uznaniu za operatora usługi kluczowej).

 

***

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra cyfryzacji.

Obowiązująca ustawa o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej umożliwia stosowanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 910/2014 w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym (uchylającego dyrektywę 1999/93/WE) – rozporządzenie eIDAS.

Rozporządzenie to służy ujednoliceniu usług zaufania i zasad sprawowania nadzoru nad dostawcami takich usług, zapewnia transgraniczną zgodność podpisów elektronicznych, pieczęci elektronicznych i elektronicznych znaczników czasu oraz ustala ich skutki prawne, jak również umożliwia wzajemne uznawanie środków identyfikacji elektronicznej, zwłaszcza przez instytucje sektora publicznego.

Identyfikacja elektroniczna i usługi zaufania odgrywają istotną rolę w elektronizacji obrotu prawnego, ponieważ zapewniają mechanizmy bezpiecznej identyfikacji stron w komunikacji elektronicznej między obywatelami, przedsiębiorstwami i organami publicznymi.

Dzięki przeprowadzanej nowelizacji wprowadzono przepisy znacząco ułatwiające obywatelom potwierdzanie swojej tożsamości w publicznych usługach online. Przewidziano wdrożenie rozwiązań, które umożliwią korzystanie z usług publicznych z wykorzystaniem różnych środków identyfikacji elektronicznej, dostarczanych przez podmioty publiczne i komercyjne na zasadach otwartości i równorzędności. Stworzy to dobrą podstawę do upowszechnienia usług e-administracji, co jest kluczowe dla rozwoju społeczno-gospodarczego. Ułatwi też dostęp do systemów teleinformatycznych administracji państwowej i samorządowej, wykluczy bowiem konieczność pamiętania wielu loginów i haseł do różnych portali usługowych.

            Na podstawie przeprowadzanej nowelizacji umocowano prawnie funkcjonowanie krajowego schematu identyfikacji elektronicznej.

Centralnym elementem schematu jest krajowy węzeł identyfikacji elektronicznej.  Jest to system integrujący w jednym punkcie systemy teleinformatyczne (są w nich udostępniane publiczne usługi online) z różnymi systemami identyfikacji elektronicznej wykorzystywanymi w celu potwierdzania tożsamości użytkowników usług online. Rozwiązanie to umożliwi publicznym usługodawcom uwierzytelnianie użytkowników swoich usług przy użyciu szerokiej gamy środków identyfikacji elektronicznej, udostępnianych w ramach systemów identyfikacji elektronicznej przyłączonych do krajowego węzła identyfikacji elektronicznej.

Minister cyfryzacji, zapewniający funkcjonowanie węzła krajowego, będzie wydawał w decyzji administracyjnej zgodę na przyłączenie do niego tylko takich systemów identyfikacji elektronicznej, które spełniają wymagania dla określonych poziomów bezpieczeństwa, analogicznych do ustalonych w przepisach wydanych na podstawie rozporządzenia eIDAS. Spełnienie tych wymagań będzie musiało być odpowiednio udokumentowane. Minister będzie kontrolował spełnianie tych wymagań. Ma to zapewnić bezpieczeństwo i pewność obrotu prawnego, w którym uczestniczyć będą – jako podmioty odpowiedzialne za systemy identyfikacji elektronicznej – również podmioty niepubliczne.

W ramach krajowego schematu identyfikacji elektronicznej będzie funkcjonował także tzw. węzeł transgraniczny. To punkt, który połączy krajową infrastrukturę identyfikacji elektronicznej z analogicznymi infrastrukturami państw Unii Europejskiej. Pozwoli to posiadaczom środków identyfikacji elektronicznej wydanych w innych państwach Unii Europejskiej na potwierdzenie swojej tożsamości w krajowych usługach publicznych, jak również posiadaczom środków identyfikacji elektronicznej wydanych w Polsce (pod warunkiem, że zostały wydane w systemach identyfikacji elektronicznej notyfikowanych Komisji Europejskiej) na potwierdzenie swojej tożsamości w zagranicznych usługach online.

Jednocześnie wprowadzono przepisy, które dla organów administracji publicznej będą stanowiły podstawę prawną do udostępniania usług online, w ramach których obywatel będzie mógł wyrazić zgodę na przekazanie tym organom dotyczących go danych gromadzonych w rejestrach publicznych. Dzięki temu osoby korzystające z publicznych usług online nie będą musiały podawać w podaniach i wnioskach danych, które są już w posiadaniu administracji publicznej oraz dołączać odrębnych dokumentów, potwierdzających fakty lub stan prawny, znany organom administracji publicznej.

Ponadto, przesunięto termin obowiązkowego wydawania zwolnień lekarskich w formie elektronicznej na 1 grudnia 2018 r. (z 1 lipca 2018 r.).

Wprowadzono również regulacje, które będą stanowiły podstawę prawną do funkcjonowania publicznej aplikacji mobilnej.

W ramach tej aplikacji uruchomione zostanie działanie tzw. „mDokumentów", czyli dokumentów elektronicznych przechowywanych na urządzeniach mobilnych, których użycie pozwoli obywatelowi m.in. na potwierdzenie posiadanych uprawnień. Użytkowanie publicznej aplikacji mobilnej będzie bezpłatne i dobrowolne.

Przyjęto, że „mDokumentem" będzie wyciąg danych określających tożsamość posiadacza urządzenia mobilnego oraz – przykładowo – odpowiednik legitymacji szkolnej czy karty miejskiej.

Większość regulacji ma wejść w życie po upływie miesiąca od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw (część przepisów zacznie obowiązywać w innych terminach).

 

 

***

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o produktach kosmetycznych, przedłożony przez ministra zdrowia.

Projekt ustawy ma zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa konsumentów przez powierzenie organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz Inspekcji Handlowej odpowiednich narzędzi zwiększających skuteczność nadzoru nad produktami kosmetycznymi.

Nowe rozwiązania dostosowują polskie prawo do przepisów Unii Europejskiej przez określenie obowiązków producentów i dystrybutorów kosmetyków oraz kompetencji organów związanych z egzekwowaniem wymagań wynikających z unijnego rozporządzenia dotyczącego produktów kosmetycznych. Chodzi np. o prawidłowość składu, oznakowanie i dokumentację potwierdzającą bezpieczeństwo produktu.

Unijne rozporządzenie nałożyło obowiązek monitorowania przestrzegania zasad dobrej praktyki produkcji produktów kosmetycznych. W związku z tym zakłady, w których są wytwarzane lub paczkowane produkty kosmetyczne będą musiały zgłosić się do wykazu zakładów nadzorowanych, prowadzonego przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

W projekcie wskazano organy, które będą mogły korzystać z informacji umieszczonych przez przedsiębiorców w unijnej bazie notyfikacji produktów kosmetycznych, prowadzonej przez Komisję Europejską. W bazie tej zgłaszane są również tzw. receptury ramowe kosmetyków, których znajomość jest konieczna w przypadku podjęcia właściwego leczenia. Zaproponowano, aby minister zdrowia ustalił w rozporządzeniu ośrodek uprawniony do udzielania stosownych informacji lekarzom w wyżej określonych sytuacjach.

Przepisy europejskie nakładają obowiązki związane z informowaniem o tzw. ciężkim niepożądanym działaniu produktów kosmetycznych. Aby monitorować i realizować te obowiązki stworzony zostanie System Informowania o Ciężkich Działaniach Niepożądanych Spowodowanych Użyciem Produktów Kosmetycznych.

Nowe przepisy zakładają, że minister zdrowia ustali w rozporządzeniu metody badań (oznaczeń) potrzebnych do kontroli bezpieczeństwa produktów kosmetycznych.

Przyjęcie proponowanych rozwiązań zwiększy poziom nadzoru nad produktami kosmetycznymi znajdującymi się w obrocie na terytorium Polski oraz pozwoli na skuteczne egzekwowanie obowiązków producentów i dystrybutorów kosmetyków.

Zaproponowano, aby nowe przepisy weszły w życie 1 czerwca 2018 r., ale wyznaczono dwa dodatkowe 9-miesięczne terminy przejściowe – dla zgłoszenia już działających zakładów wytwarzających kosmetyki oraz dla ewentualnego przetłumaczenia dokumentacji, którą muszą posiadać te zakłady i udostępniać m.in. na żądanie organu nadzoru.

Projektowana ustawa uchyli obowiązującą ustawę z 30 marca 2001 r. o kosmetykach. 

 

***

 

Rada Ministrów zapoznała się z informacją na temat aktualnego stanu realizacji programu wieloletniego pod nazwą „Niepodległa" na lata 2017–2021, przedłożoną przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego.

W związku ze zbliżającą się setną rocznicą odzyskania przez Polskę Niepodległości rząd przyjął w maju 2017 r. kompleksowy program obchodów upamiętniających wydarzenia związane z odradzaniem się państwa polskiego.

Program wieloletni „Niepodległa" na lata 2017–2021 opiera się na wartościach, które są istotne dla polskiej tożsamości: dążeniu do wolności, poszanowaniu godności i praw człowieka oraz solidarności. Program jest prowadzony przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Poszczególne projekty są realizowane na szczeblu ogólnopolskim, regionalnym i lokalnym, a także zagranicznym.

Na szczeblu ogólnopolskim w 2017 r. zrealizowano 22 projekty, w tym m.in.:

·         wystawy #dziedzictwo (75 tys. zwiedzających) oraz „Wyspiański" w Muzeum Narodowym w Krakowie (blisko 100 tys. zwiedzających do kwietnia 2018 r.);

·         Polska Niepodległa – historia w ożywionych obrazach – cykl 10 filmów edukacyjnych dotyczących najważniejszych etapów polskiej walki o niepodległość, zrealizowany w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych;

·         wydłużenie listy Pomników Historii (do co najmniej stu obiektów).

W 2018 r. planowanych jest kilkadziesiąt przedsięwzięć, w tym m.in. wystawy, cykle koncertów oraz działania animacyjne. Do najważniejszych należą:

·         gala i konferencja związana z wręczaniem prestiżowej Europejskiej Nagrody Muzealnej Roku EMYA 2018 – wydarzenie to zostanie po raz pierwszy zorganizowane w Polsce;

·         projekt edukacyjny Narodowego Centrum Kultury dotyczący symboli narodowych i ich wykorzystywania.

W ramach programu wspierane są – poprzez dotacje i działania wojewodów – projekty regionalne i lokalne. W 2017 r. dofinansowano 157 projektów na łączną kwotę blisko 4 mln zł. Równocześnie wojewodowie zrealizowali 25 projektów o wartości 1,2 mln zł o charakterze regionalnym.

Program cieszy się dużym zainteresowaniem społecznym – w naborze w 2018 r. zgłoszono wnioski o łącznej wartości 128 mln zł. Złożono 2 516 wniosków (średnio na 1 gminę przypada 1 wniosek). To największa liczba wniosków w historii programów grantowych prowadzonych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W ramach programu zorganizowanych zostało 31 wydarzeń kulturalnych za granicą. W 2018 r. zaplanowano ok. 200 projektów kulturalnych realizowanych we współpracy z prestiżowymi instytucjami zagranicznymi, takimi jak Centrum Pompidou w Paryżu, Targi Designu w Mediolanie czy Elbfilharmonie w Hamburgu.

Ponadto, w międzynarodowym programie dotacyjnym dofinansowano 74 przedsięwzięcia. W ramach projektów za granicą prezentowane są najważniejsze zjawiska w polskiej sztuce ostatniego stulecia. Pokazywane są fenomeny kulturowe, które – mimo upływu czasu – nie straciły swojej aktualności i mogą nadal inspirować odbiorców na całym świecie.

W programie swoje przedsięwzięcia realizuje także Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zainteresowanie udziałem w programie wyrażają także inne resorty, instytucje rządowe oraz instytucje kultury.

Program jest otwarty dla wszystkich. Każdy może wystąpić o możliwość korzystania z jego logotypu, stanowiącego faksymile marszałka Piłsudskiego. Do tej pory z tej możliwości skorzystało ponad 1000 podmiotów.

 
Wg KPRM. FRAGMENTY
 

 

 


--

Posted by Telewizja Opera on 06:17. Filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0